KÜÇÜK PRENS-Antonie De Saint- Exupery

" Evrenin bir köşesinde, hiç görmediğimiz bir koyun, bir gülü yedi mi, yemedi mi? Büyük bir gizem."

Yazarının dediği gibi büyüklere yazılmış bir masal Küçük Prens... Ama anlayabilirler mi ki onlar? Fazla düşünceli, fazla telaşlı, fazla meşgul, her şeyin fazlasındandırlar oysa... 

Çocukların içindeki heyecan kalmış mıdır onlarda? Ya hayaller? Mesela fil yutmuş bir boğa yılanı çizsem diyorum. (Çizebilir miyim emin değilim aslında) 

Kaç büyük ayırabilir bunu bir şapkadan? Yalnızca beni döndürürler yolumdan, sevdiğim zevk aldığım şeyden öteleyip, kendilerince mantıklı gelene iterler düşünmeden.

Bu yüzden susmalıyım işte, yılanın içindeki fili gören birini bulana kadar golften, siyasetten, kravatlardan bahsetmeliyim onlara.

Ne kadar da açık oysa ama anlamıyor büyükler çünkü onlar fazla tuhaf oluyorlar.

Ancak belki...

Belki çöle düştüğüm bir vakit bulurum yılanın içindeki fili gören birini... Ve onu bulmanın mutluluğuyla hakkında sorular sorduğum vakit, benim yeteneksizliğime aldırmadan bir koyun çizmemi ister benden. 

Sonunda içine koyunu koyduğum kutuyu çizip kazanırım gönlünü ben de. 

Yaşadığı küçük gezegeni anlatır o da bana, bir Türk bilim adamı bulmuştur onu ancak kötü giyinişlidir, ciddiye alınmaz böylece, dedim ya tuhaftır büyükler manadan çok maddeye odaklanırlar çünkü.

Gülü senin için önemli kılan, ona harcadığın zamandır.

Anlatır anlatmasına da Presimin aklı hala koyunundadır oysa, ondan da ziyade ardında bıraktığı dostunda... "Koyun çok ot yer mi ki acaba?"

"Eğer, milyonlarca yıldızdan yalnız birinde tek bir örneği olan bir çiçeği seviyorsan, yıldızlara bakmak bile mutlu hissettirir sana kendini. -Çiçeğim orada bir yerde...- dersin kendine. Ama koyun çiçeği yedi mi tüm yıldızlar söner! "

Ben de rahatlasın diye koyun için bir de ip çizerim ona. Çok vefalıdır benim minik Prensim, aldığının karşısında birçok şey öğretir bana...

İnsanın kendini yargılamasının ne dengi zor olduğunu mesela,

"Kişinin kendini yargılaması, başkalarını yargılamasından çok daha güçtür. Kendi kendini yargılamayı beceriyorsan, hakikaten bilge kişisin demektir."

 ve tuhaf büyüklerin yaptıklarının nedenini unutup, çoğu zaman anlamsız işlerle uğraştıklarını,

 ve dünyadaki onca insan arasında nasıl giderek yalnızlaştıklarını da...

"-Ne tuhaf bir gezegen bu!- diye düşündü Küçük Prens. -Kupkuru, sipsivri ve çok tuzlu. İnsanlarda da hayal gücü diye bir şey yok. Ne söylense tekrar ediyorlar...-"

Günün birinde herkes kendi yıldızını bulabilsin diye mi parlaktır yıldızlar?

Sahip olmanın öneminden bahseder sonra,

"İnsanların hiçbir şey öğrenecek vakitleri yok artık. Her şeyi atıcılardan hazır alıyorlar. Ama dost satan bir satıcı olmadığından, insanların dostları yok artık."

Ve her ne kadar diğerleriyle aynı görünseler de özen gösterdiğimiz şeylerin bizim için tek olduğundan...

"Benim gülüme hiç benzemiyorsunuz. Gözümde hiçbir kıymetiniz yok. Uğruınuza kimse can vermek istemez.Elbette yoldan geçen sıradan biri gülümü gördüğünde, size benzediğini sanacaktır. Ama, o tek başına hepinizden daha önemli, çünkü, o benim suladığım gül. Çünkü üzerini cam fanusla örttüğüm o. Çünkü kelebek olması için bıraktığım bir ikisi dışında üzerindeki tüm tırtılları ayıkladığım o. Çünkü sızlanmalarına, böbürlenmelerine, hatta suskunluklarına kulak kesildiğim de o. Çünkü o benim gülüm."

İnsanların aslında ne aradığını bilmediğinden ve yaşama telaşı yüzünden mutsuz olduklarından da.

"Senin gezegenindeki insanlar, tek bir bahçeye beş bin gül dikiyolar... Ama yine de aradıklarını bulamıyorlar. Gözler gerçeği gösteremez ki, yüreğiyle aramalı insan."

Aslında bildiğim ama belki de önemsemediğim gerçekleri gösterdi küçücük, bedeni kocaman yüreğiyle...

"Günün birinde üzüntün geçince(üzüntüler günün birinde mutlaka geçer), beni tanımış olduğuna sevineceksin. Hep dostum kalacaksın benim. Benimle gülmek isteyeceksin. Bazen, aklına esip pencereni açacaksın. Dostların senin gökyüzüne bakıp güldüğünü görünce hayretler içinde kalacaklar. O zaman sen de onlara, yıldızlar beni hep güldürür diyeceksin."

Ve zamanı geldiğinde ise çizdiğim yılanı da katıp yanına gitti Küçük Prens...

Yazara katılmamak ne mümkün...

"Birgün yolunuz Afrika'ya çöle düşerse hatırlayabilmek için resme iyice bakın. Eğer gerçekten buraya uğramışsanız, acele etmeyin lütfen. Yızdızların altında biraz bekleyin. Eğer bir çocuk size doğru gelirse, altın sarısı saçları varsa, hele soru sorduğunuzda yanıt vermiyorsa, o olduğunu hemen anlayacaksınız. O zaman ne olur böyle kederler içinde bırakmayın beni, geri döndüğünü yazın..."


Şimdi tüm bunları anlatsam diyorum... 
Küçük Prens'le tanıştığımı söylesem... İnanırlar mı ki bana? Hayallerine kavuşabilirler mi yeniden? 

En azından şansımı denemeliyim belki de... Tüm büyükler bir zamanlar çocuktular çünkü. -Pek azı hatırlayabilse de.-

Puan: