ELLERİMDEN TUT, YOKSA DÜŞECEĞİM... -BÖLÜM 2-

BÖLÜM 2: HAYAT BİR BUMERANG…

“Lanet olsun, bize kaza yaptıracaklar!” Tom direksiyonu sımsıkı tutmuş arkadaki arabadan kurtulmaya çalışırken, ne kadar sinirli olduğu -istemsizce dikleştirdiği- gergin omuzlarından belli oluyordu.  Robert sıkıntıyla homurdandı:

“Bıktım artık sizden, bıktım. Daha hızlı sür şunu, hızlı!”

Şu an tartışmak için hiç iyi bir zaman değildi ama ortamın gerginliği, bulaşıcı bir virüs gibi herkesi etkisi altına alıyordu.

“Daha iyisini yapabiliyorsan, al sen kullan!” dedi Tom gözünü yoldan ayırmadan.

Arabada, arka koltuğa iyice gömülmüş artık klasiğe dönüşen durumdan kurtulacağı anı tepkisizce bekleyen bir yolcu daha vardı. Sonunda dayanamadı ve arkaya dönüp orta parmağını cama iyice yaklaştırdı, aynı anda geceyi gündüze çeviren flaşlar ardı ardına patlamaya başladı. Robert hiddetle Kristen’in kolunu tutup onu öne doğru çevirdi:

    

“Kes şunu!” diye bağırdı, Kristen onun bu davranışından hiç hoşlanmamıştı. “Az önce şikâyet ediyordun.”  dedi meydan okuyan gözlerle, aslında öfkelenmekten çok kırılmıştı çünkü Robert’tan böyle bir tepki beklemiyordu. Her zaman uysal olmuştu ona karşı: uysal ve anlayışlı.                                  

     

Tepkisizlik, her zaman anlayıştan kaynaklanmaz ama o henüz bunu bilmiyordu.

     

Robert dikkatini yeniden Tom’a yöneltip “Bu gece herkes aynı yolu seçmiş.” dedi ve huzursuzca dudaklarını kemirmeye devam etti.

    

Israrlı takipçiler zaten cehenneme benzeyen trafiği daha çok karıştırıyor, arabayı kaybetmemek için yaptıkları manevralar hem kendilerinin hem de umutsuzca kaçmaya çırpınan avlarının hayatlarını tehlikeye atıyordu.

   

Uzunca bir süredir önlerinde seyir eden eski bir Chevy hafifçe yavaşlayarak, takipçilerin bir anlık boşluğundan yararlanıp araya girdi. Yol birkaç metre sonra çalışma nedeniyle tek şeride iniyordu, arabayı biraz daha sağa kırıp Tom’un dikkatini çekmeyi başaran kız, ona gitmesi için bir işaret yaptıktan sonra aniden frene basıp yolu kapattı. Tom müteşekkir bir ifadeyle aynadan geride bıraktığı manzarayı izlerken, arabasından inen kız yüzünü örten siyah saçlarını geriye doğru atıp gülümseyerek el salladı. Tom’un hayretle açılan gözleri aynada asılı kaldı ve araba bir anda sola doğru kaymaya başladı, neyse ki Robert’ın son anda hamle yapmasıyla bariyerlere birkaç santim kala araba yola geri döndü.

     

Robert kocaman açtığı mavi gözlerini arkadaşına dikip bağırdı:

    

“Lanet olsun, neyin var senin? Az kalsın çarpıyorduk!” Ve birkaç saniye sonra arkadaki sessiz yolcuyu hatırlayıp ona döndü: “Sen iyi misin?” Kristen sessizce başını sallamakla yetindi ama ne durumda olduğu hızla inip kalkan göğsünden belli oluyordu.

     

Tom ancak birkaç derin nefes sonunda konuşacak duruma geldi:

     

“Ben, ben üzgünüm… Bir anda fren sesini duyunca panikledim sanırım.”

     

Aslında kalp atışlarını bu denli hızlandıran olayın, yaşadığı ilk şok mu yoksa ikincisi mi olduğundan kendisi de emin değildi. Derin nefesler almaya devam ederken, kendini sakinleştirmeye çalışıyordu.

     

Ama çok geçmeden araba yeni bir fren sesiyle sarsıldı, önlerindeki birkaç yaya çığlık atarak yol kenarlarına kaçıştı.

    

“İn şu arabadan.” dedi Robert.

    

“Tamam, üzgünüm. İyiyim, daha iyiyim şimdi.”

     

Robert gözlerini kısarak az önceki cümlesini tekrarlardı:

     

“Sana in şu arabadan, dedim. Hemen!” Tom’un cevabını beklemeye gerek görmeden çoktan yerini terk etmişti.

     

Restorana kadar tek bir kelime etmedi hiçbiri…

-------

     

“Ne o altın mı arıyorsun?” dedi Robert dakikalardır tabağını eşeleyip duran Tom’a bakarak.

    

Tom tabağındakilerle biraz daha oynayıp, donuk bakışlarını camdan süzülen ayın üzerine dikti. Sanki duymamıştı söylediklerini, Robert yeni bir hamleye hazırlanırken kötü bir kâbustan uyanır gibi bedeni hafifçe titredi. Neden sonra zorlama bir sıradanlık maskesi takıp, içinde kopan fırtınanın sebebini söyleyiverdi.

   

“Şu kız, arabadaki… onu fark ettin mi?”

   

Robert histerik bir kahkaha attı ve imalı bakışlarını Kristen’e yöneltip göz kırptı. “Demek tüm triplerinin nedeni bir hatun meselesiydi.”

   

Kristen de bu konudan hoşlanmış görünüyordu. “Chevy kız ve minik Tom ağacın altına park etmiş ö-p-ü-ş-ü-yorlarrrr!”

   

“Sen gidip birkaç animasyon filmi daha izlesene. Barbie cehennemin dibinde, çıkmış. Belki kendine yakın bir karakter bulursun!” diye kızın yersiz şakasına çıkıştı Tom, oysaki bu düşünce sadece ona bu kadar korkunç gelmişti.

    

Robert, Tom’un gerginliğini biraz olsun hafifletmek için omzuyla arkadaşına vurdu.

   

“Hadi ama komikti.”

    

Tom,  bu konuyu bir daha asla açmamaya o anda karar verdi. “Hı hı, espiri anlayışınıza hep hayran olmuşumdur zaten.” diyerek soluk da olsa masadakilerin gülümsemelerine eşlik etti.

    

Kristen’de gülüyordu ama az önceki içtenliğini örten gri bir gölge geziniyordu gözlerinde. Neyse ki Robert ona kusura bakma bakışı atmayı ihmal etmemişti.

   

“Eee, senin şu röportaj işi nasıl gitti?” diye sordu Tom, lafı değiştirmek konusunda her zaman usta olmuştu. ( ve tabi ilgili görünmek konusunda.)

    

Robert bıkkın bir tavırla omuzlarını silkti.

    

“Aynı, senelerdir hep aynı sorular… Kristen’le ilişkiniz, Kristen şunu dedi, Kristen bunu yaptı vs. vs. vs. Onlar yeni sorular bulmayı gerek görmüyorlar, ben de yeni cevaplar aramayı…”  Tabağında kalan birkaç patatesi iterek devam etti.

    

“Bazen sadece fotoğraf çekip gitseler diyorum, nasılsa gerisini kendi hayal güçleriyle hallediyorlar.” Elindeki çatalı bırakıp göğsünü hafifçe kabarttı, basın danışmanı Race (artık bir danışmanı vardı) gibi sesini kalınlaştırdı.

    

“Asla evet demeyeceksin ama hayır da demeyeceksin, kapı her zaman tüm düşünceler için açık kalmalı.” Sırıtarak nefesini geri verdi, ama bir an sonra sanki kötü bir şey hatırlamış gibi gülüşü soldu. “Sanırım işin sadece bu yönünü sevmiyorum, ne kadar aksini iddia etsem de gerçek ben’i tamamen ortaya çıkartamıyorum.”

   

“İyi, sizde çıkın biz birbirimize aşığız deyip kurtulun o zaman.”  dedi Tom gözlerindeki muzır parıltıyla. Kristen hafif bir tebessümle başını öne eğerken, Robert arkadaşının gözlerine birkaç saniye kızgınlıkla bakıp üzerinde durmamaya karar verdi.

   

“Saçmalamaya başladığına göre aramıza döndün demektir. Ben yeterince doydum, peki şimdi ne yapıyoruz?”

    

Tom kolasından bir yudum daha aldı. “Markus, geçenlerde bir mekândan bahsetmişti, hem müzikleri iyiymiş hem de göz önünde değil.”

   

“Bana uyar.” dedi Robert soran gözlerini Kristen’e dikerek.

    

Kristen ceketini alırken gülümsedi. “Eğer Markus beğendiyse...”

    

Üç arkadaş farklı düşüncelerle, aynı kadere doğru yola koyuldular…

                                                                                                                                                     DREAMELLA

NOT: Hikayenin diğer bölümleri için tık tık ^_^