ELLERİMDEN TUT, YOKSA DÜŞECEĞİM... -BÖLÜM 13-

BÖLÜM 13: BAĞ BOZUMU DÜŞLERİ…

 Tom, arenadaki bir boğa gibi evin içinde dolaşıp duran Robert’a bakıp iç çekti.

  

“İyi ki kırmızı giymemişim.” diye mırıldandı.

“Ne?”dedi Robert kaşlarını çatarak.

  

“Otur artık dostum, sakin ol biraz.” Robert, onun bu rahat tavrı karşısında daha da çok sinirlendi.

  

“Nasıl sakin olayım Tom? Nasıl? Ela, o pislikle beraberken ben nasıl her şey yolundaymış gibi davranayım?”

   

Tom’un müdahalesi, ağzına kadar su dolu bir bardağa eklenen son damla gibiydi, Robert adımlarını sıklaştırdı.

“Tamam, anlıyorum ama şu an elimizden bir şey gelmiyor.” diye sızlandı Tom.

  

Robert kendinden emin bir ifadeyle ona döndü ve gözlerini kıstı.

  

“Onu o evden almalıyım! Beni anlıyor musun, onu oradan uzaklaştırmalıyım!”

  

Tom, gözlerini devirdi.

  

“Tamam, çok güzel bir fikir! Senden de bu beklenirdi ancak. Bu şekilde davranırsan onu kaybedersin, anlamıyor musun? Kız seni hatırlamıyor ve karşısında gördüğü aşkını kazanmaya çalışan biri değil, deliye dönmüş bir adamdan başkası olmayacak. Senin bir kaçık olduğunu düşünüyor zaten git ve bunu onaylat! Mükemmel plan!”

  

“İyi de ne yapacağım? O pislik aşkını sunarken öylece durup izleyecek miyim?”

  

“Off, dostum! Ben sana bir şey yapmadan otur demiyorum ki, sadece doğru şeyler yap.” Tom geçmişin hatalarını bir nebze olsun telafi etmek için uğraşıyordu ama Robert’a nasıl davranması gerektiğini anlatmak sandığından zor olacaktı.

   

“Yavaş hareket etmelisin.”

   

Az önce biraz durulan Robert, yeniden odanın içinde sinirle dönmeye başladı.

   

“Yavaş! Tabi ya yavaş! Böyle gidersem düğünlerine tebrik mesajı göndereceğim. Sence yeterince yavaş mı?”

  

Tom sonunda dayanamadı. “Otur şuraya dedim.” dedi Robert’ı kolundan çekerek.

  

“Düşünemiyorsun! Konu Ela olunca, adam gibi çalıştıramıyorsun şu kafanın içindekini!” Bunu söylerken işaret parmağıyla Robert’ın başına vurmuştu.

“Kendine fırsatlar yarat. Bir kitabevinde çalışıyor dememiş miydin sen?” Robert sadece başıyla onayladı.

  

“İyi, git ve bir kitap edin, uzun zamandır ot gibisin zaten.” diye kıkırdadı Tom, ortamı biraz yumuşatmak istemişti.

  

Robert, birkaç saniye düşündü ve sonra ışıldayan gözlerle Tom’a baktı.

  

“Benim daha iyi bir fikrim var.” dedi muntazam dişlerini göstererek.

  

“Eminim öyledir.” dedi Tom onaylamayan bakışlarla ama daha fazla bir şey söylemek istemiyordu. Nasılsa, o ne derse desin Robert bildiğini yapacaktı.

  

Robert, ertesi gün sabah sekiz civarında Josh’ın evinin yakınına geldiğinde, arabayı durdurup beklemeye başladı. İki dakikada bir sabırsızca saatine bakıyordu, sonunda Ela bahçe kapısında göründüğünde kalbi hızla çarpmaya başladı ama heyecanı aynı hızla yerini hayal kırıklığına bıraktı.

  

“Lanet olsun!” dedi Ela’nın elini tutan Josh’a bakarak, oradan uzaklaşmak istedi bir an ama merakı ona engel oluyordu. Ela’nın ona nasıl davrandığını merak ediyordu, onunlayken nasıl olduğunu…  Oturduğu koltuğa iyice sinip izlemeye başladı.

  

Bir arabanın önünde durdular; Ela ona bakıyordu, bir şeyler anlatırken gülümsüyordu yaklaşık beş dakika sonra da Josh Ela’ya uzun bir öpücük verip arabasına bindi ve el sallayarak uzaklaştı.

  

Robert, gözlerini kırpmadan seyretti hepsini ve ancak birkaç saniye sonra yumruğunu sıktığını fark edebildi. Öyle güçlü sıkmıştı ki, avucunun içi kanıyordu ama önemsemedi. Arabayı çalıştırıp Ela’nın gittiği yönün tersine doğru sürmeye başladı, her geçen an gaz pedalına biraz daha yükleniyordu. Biraz daha ve biraz daha… Sonra ani bir fren sesiyle araba sarsıldı.

  

“Ne yapıyorum ben?” dedi kendine. “Buraya Ela’yı geri almak için gelmemiş miydim?  Onun için savaşmak için? Beni hatırlamıyor, onu nasıl suçlayabilirim ki?” Kristen’le olan ilişkisi geldi aklına, boşluğa düştüğü bir anda ona nasıl sığındığını düşündü. Arabayı yeniden çalıştırıp kusursuz bir U dönüşü yaptı. Neyse ki Ela hala gitmemişti, biraz yavaşladı ve nihayet yanına geldiğinde durdu.

  

“Hey, merhaba.”

“Sen?” dedi Amy şaşkınlıkla. “Burada ne arıyorsun?”

Robert, kızdı kendine nasıl olur da bunu hiç düşünmezdi? Hızla bir bahane bulmaya çalıştı.

“Ben… ben bir görüşmeye gidiyordum, şey bir film için ve seni gördüm.”

“Ya..” dedi Amy sadece.

“İstersen seni gideceğin yere bırakabilirim.”

“Çok teşekkür ederim ama bir taksiye binebilirim. Seni işinden alıkoymak istemem.”  

Robert ısrarcı görünmek istemiyordu ama planının hüsranla sonuçlanacağından da korkmuştu.

  

“Hayır, yani ben biraz erken çıkmışım, oyalanmaya çalışıyordum zaten.”

   

Amy tereddütle Robert’a baktı, içinden bir ses ısrarla bunu yapmamasını söylüyordu diğeriyse…

   

“İnan bana, deli değilim.” diye sırıttı Robert. Amy gülümsedi, onu yeterince tanımıyordu hatta biraz korkuyordu belki ama öyle garip bir his vardı ki bunları gölgeleyen, kendine bir türlü engel olamıyordu.

  

“Tamam.” dedi sonunda ve arabaya bindi. Robert hissettiği rahatlamayla arabayı çalıştırdı.

  

“Dünden beri nasılsın? Angie hastalandığını söyledi.”

  

“Ahh, evet ben.. aniden başıma bir ağrı saplandı.”

  

“Başına….” dedi Robert, Amy imasını anlamadan devam etti.

  

“Veda etmeden öylece gittiğim için üzgünüm.”

  

Robert “Bu ilk değildi.” demek istedi ama sadece “Sorun değil.” diyebildi.

  

Yol boyunca Amy’nin isteği üzerine daha çok Angie ile tanışmalarından bahsettiler. Robert ona Josh’la ilgili bir şeyler sormak istiyordu ama nasıl yapacağını bilemiyordu.

  

Sonunda derin bir nefes alıp, sıradanlık süsü vermeye çalışarak konuşmaya başladı.

  

“Erkek arkadaşın… eminim geçen gece için bana çok kızmıştır.”

  

“Aslında bu konu hakkında hiç konuşmadık.” diye cevap verdi Amy, birkaç saniye sessizce düşünüp fısıldar gibi sordu merak ettiği soruyu ve sonunda da çok yanlış bir şey söylemiş gibi kızarıverdi.

  

“Onu…çok mu seviyordun?”

  

“Kimi?” dedi Robert, şaşırmıştı.

  

“Şey… Ela’yı…” Robert, Amy’e bakıp gülümsedi.

  

“Çok… her şeyden çok.” Robert böyle cevap verirken Amy’nin ne hissedeceğini anlayamamıştı, Robert Ela’ya âşıktı ve Amy zaten Ela’ydı. 

Ama Amy bunu bilmiyordu, tanımadığı şu kıza karşı engelleyemediği bir kıskançlık duydu içinde.

  

Bu sırada Robert arabayı durdurdu, Amy şaşkınlıkla etrafına baktı, kitabevine gelmişlerdi bile.

  

“Sana nerede çalıştığımı söylemedim.”dedi Amy, Robert rahat görünmeye çalıştı.

  

“Söylemedin mi?”

  

“Hayır!”

  

“Sanırım, Angie bahsetmişti.” Amy kuşkulu gözlerle Robert’ı süzdü ve hızla arabadan inerken ekledi.

  

“Teşekkürler.” Bir adım atıp geri döndü.

  

“Robert, Angie benim için çok değerli.”  Birkaç saniye neyi kastettiğini anlaması için gözlerine baktı ve dönüp gitti.

  

Robert şaşkınlıkla arkasından bakakaldı, ancak birkaç dakika sonra çalan telefon onu kendisine getirebildi.

  

Telefonu eline alıp sıkıntıyla yüzünü buruşturdu.

  

“Neredesin sen? Geldiğimden beri bir kez bile aramadın, konuşmalıyız Robert!”

  

Robert’ın sesi soğuktu. “Ben de seninle konuşmak istiyorum Kristen, bir saat sonra Soho’da buluşalım mı?”

  

“Tamam.”

  

“Tamam, görüşürüz.”

  

Kristen telefonu kapattığında içini kaplayan sıkıntıyı ötelemeye çalıştı ama yok saymak ne zaman önüne geçmişti ki yazılmış olanın?

   

Robert bir saat sonra Soho’ya ulaştığında Kristen onu bekliyordu. Kristen’i kızgın bulacağını sanmıştı ama aksine o çok sıcak davranıyordu. Robert yanına geldiğinde ayağa kalkıp ona sıkıca sarıldı.

  

“Seni çok özledim, tamam biraz kızgındım ama şimdi hepsi geçti.”

  

“Oturalım mı?” dedi Robert, onun bu tavrından huzursuz olduğu belliydi. Bir şeylerin yanlış olduğunun Kristen’de farkındaydı ama sanki her şey çok normalmiş gibi davranması Robert’ı kızdırmıştı, işin tuhaf yanı şu an normal zamanlarda olduğundan çok daha ilgili görünüyordu.

  

Robert aklında söyleyeceklerini çoktan tasarlamıştı sadece doğru anı bekliyordu ama Kristen bir türlü susmuyordu.  Uzunca bir süre Robert’ı ne kadar özlediğinden bahsetti sonra çekim sırasında başına gelen aksiliklerden, Robert bıraksa sonsuza kadar konuşacağa benziyordu.

  

“Kris.” dedi sonunda “Sana söylemem gereken şeyler var.”

  

Kristen söyleyeceklerini tahmin edebiliyordu ama bunu belli etmek istemedi.

  

“Seni dinliyorum, aşkım.” Robert yüzüne baktı.

  

“Kristen, sen gerçekten çok iyi birisin. İyi bir arkadaş hatta dost, kötü zamanlarımda hep yanımdaydın. Hepsi için çok teşekkür ederim ama hepsi bu… Üzgünüm, denedim inan bana denedim. Sana farklı bir gözle bakmaya çalıştım ama olmadı, yapamadım…”

   

Sonunda Kristen maskesini eline almaya karar verdi.

  

“Bu, şu kız yüzünden değil mi? Ela!” İsmini tükürür gibi söylemişti. “Sen aptalın tekisin, hala onu bulacağını sanıyorsun!”

  

“Ben, onu yeniden buldum Kris.”

  

Kristen duyduğu karşısında donup kaldı. Tom ona bundan bahsetmemişti, ama neden?

  

“Na…Nasıl? Ne zaman?”

  

“Bunun bir önemi yok, sadece... Üzgünüm Kristen, bizim ilişkimiz en başından beri hataydı onu hiç unutamadığımı sen de biliyorsun. Eğer geri gelmeseydi bile New York’dan döndüğünde seninle konuşmayı düşünüyor…”

  

“Kapat çeneni!” Kristen, tam anlamıyla kendini kaybetmişti, gözleri alevler saçarken art arda küfürler savuruyordu.

  

“Tüm o lanet zamanlarda senin yanına ben vardım! Ben! Yalnız olduğunda, acı çekerken ben vardım! Peki ya o neredeydi? Kimlerin kollarındaydı acaba!”

  

Son cümlesi Robert’ı iliklerine kadar dondurdu, daha fazla onunla konuşmak istemiyordu ama bunca zamanlık dostluğu için ona borçluydu. Sakinleşmeye çalışarak derin bir nefes aldı.

  

“Onun hakkında hiçbir şey bilmiyorsun!”

  

“Lanet olsun Robert! Ne halin varsa gör, tamam mı!” dedi ve montunu alıp hızla oradan uzaklaştı.

   

Robert, biraz da olsa onun için üzülmüştü ama içini kapayan rahatlama bu hissi hiç zorlanmadan gölgelemeye yetmişti.

   

Kristen, Robert’ın yanından ayrılır ayrılmaz telefonuna sarıldı.

  

“Efendim Kris.”

  

“Konuşmalıyız Tom, hemen! Neredesin?”

  

“E…evdeyim, ne oldu?” Tom’un sesi endişeliydi.

  

“Lanet poponu kaldır ve çabuk benim evime gel! Yirmi dakika içinde orada olacağım, acele et!” dedi ve telefonu kapattı.

  

Tom, Kristen’in evine doğru yola çıktığında onun neler diyeceğini tahmin edebiliyordu, birkaç kez Robert’ı aradı ama ne yazık ki ulaşamadı, demek ki bununla tek başına yüzleşecekti. En başında Kristen’i bu işin içine sokmamalıydı ama nereden bilecekti ki işlerin böyle karışacağını? “Seni salak, şimdi düzelt bakalım, becerebilirsen!” dedi kendi kendine.

  

Tom eve ulaştığında Kristen zili çalmasına fırsat vermeden kapıyı açtı. Burnundan soluyordu, Tom istemsizce alt dudağını ısırdı. Kristen koltuğa oturup, gergin bir ifadeyle dizini sallarken soru dolu gözleri Tom’un üzerinde geziniyordu.

  

“Ben yokken neler olduğunu anlatacak mısın artık? Robert, Ela’yı yeniden bulduğunu söyleyip ilişkimizi bitirdi.”

  

Tom buna şaşırmış görünmüyordu. “Bilemiyorum Kris, belki de en başında hata yaptık zorlamakla olmuyor işte.” Kristen gözlerini kocaman açıp sinirle haykırdı.

  

“Ne? Şimdi böyle mi söylüyorsun? Benden yardım isterken, bunun Robert için en doğrusu olduğunu söylüyordun!”

  

“Olayların bu noktaya geleceğini düşünmemiştim.”

  

“Ne düşündün, Tom? Ne?” Ayağa kalkıp Tom’a yaklaştı. “Onu yeniden elde etmem için bana yardım edeceksin.”

  

“Ne? Na.. nasıl?”

  

“Şu an bir planım yok ama olacak.” diye mırıldandı Kristen.

  

“O hala Ela’yı seviyor, bu konuda bir şey yapamayız ve daha fazla burnumu sokmak istemiyorum. Hayatını yeterince berbat ettim.”

   

Kristen çılgına dönmüştü, kendini güçlüke sakinleştirip Tom’a döndü.

  

“Robert’ın yaptıklarından haberi var mı Tom? Affetti mi seni?” dedi sinsice gülümseyerek.

  Tom çaresizce başını iki yana salladı, Kristen’in gülümsemesi yüzüne iyice yayıldı.

  

“Ve eminim ki sen onun bunları öğrenmesini istemezsin.” Alaycı ses tonu bir anda ciddileşti.

  

“Bana yardım edeceksin! O kızı Robert’tan uzaklaştırmam için, yardım edeceksin.”

  

“E..Elayı mı? Kristen, Ela’nın Rob’un etrafında dolaştığı falan yok, kız Robert’ı hatırlamıyor bile.”

  

“Ne?” dedi Kristen, öğrendiği yeni bilgi ilgisini çekmişti.

  

“Ela, hafızasını kaybetmiş Kris, ne Robert’ı ne de en ufak bir şeyi hatırlamıyor.”

  

“Ya.” dedi Kristen az önce gözlerinde dolaşan gri bulutlar hızla aralanmaya başladı.

  

“Güzel.” dedi Kristen koltuğa yeniden rahatça yerleşirken ve ekledi. “Şimdi bana bildiğin her şeyi anlat.”

  

Tom, Kristen’e büyük bir koz verip istediklerini yapmak zorunda kaldığı için yeniden küfretti kendine ama şimdilik onu engelleyemezdi, çaresizce bildiklerini anlatmaya başladı…

---

  

Ela, bütün gün Robert’ı ve sabahki konuşmalarını düşündü. Zihnini meşgul etmek için ne kadar uğraştıysa da, defalarca onu hayal ederken yakaladı kendini. Suçlu hissediyordu, Josh’a karşı dahası Angie’e karşı suçlu…

  

Kafasında dönüp duran düşüncelere öyle dalmıştı ki, çıkış saatinin geldiğini bile fark etmedi.

  

“Tüm gün çalışmak yetmedi galiba, geceyi de burada geçireceksin.” diye kıkırdadı Melanie. Melanie, çıtı pıtı, yemyeşil gözlerinden her zaman neşe fışkıran bir kızdı. Kitabevindeki ilk günlerinden beri Amy’e çok yardımcı olmuştu.

  

“Dalmışım M. yarın görüşürüz.” dedi Amy, kızın neşesine karşılık vermeye çalışarak.

  

Hava çoktan kararmıştı, Amy sonunda kitabevinden çıkıyordu ki telefonu çalmaya başladı. Tanımadığı bir numara arıyordu, birkaç saniye boş gözlerle ekrana baktı ve meşgul tuşuna basıp telefonu çantasına geri attı. Ama henüz iki saniye geçmemişti ki telefon yeniden çalmaya başladı. Güçlükle çantasının içinden bulup, sıkıntıyla bir nefes aldı… Cevaplama tuşuna bastı…

                                                                                                                                                                         DREAMELLA

Not: Hikayenin diğer bölümleri için tık tık ^_^